Ο φόβος της Ευτυχίας...
Δημοσιευμένο στο ASIST.GR
Ο φόβος της Ευτυχίας και η χαρά της Δυστυχίας.
Στην ζωή μας αναζητάμε την ευτυχία.
Για να την βρούμε κάνουμε τα πάντα, ακόμη και πράγματα που ίσως μας δυσαρεστούν, αλλά που πιστεύουμε ότι θα μας οδηγήσουν στην ευτυχία.
Κι ενώ θέλουμε την ευτυχία, ταυτόχρονα την φοβόμαστε κιόλας. Ενώ την επιδιώκουμε, ταυτόχρονα την περιορίζουμε. Αν νιώσουμε πάνω από ένα βαθμό ευτυχισμένοι, τρομάζουμε. Πιστεύουμε ότι κάτι κακό θα μας συμβεί. Ούτε να γελάσουμε πολύ δεν μας αφήνουμε. Κι αν το κάνουμε, λέμε από μέσα μας ή κι απ' έξω μας «σε καλό να μας βγει, απόψε!»
Μερικές φορές νιώθουμε τεράστιες ενοχές όταν είμαστε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι, σαν να κλέβουμε αυτή τη χαρά κι ευτυχία από κάποιον άλλο ή σαν να μην έχουμε το δικαίωμα να είμαστε ευτυχισμένοι επειδή κάποιοι άλλοι δεν μπορούν να είναι.
Συχνά, συμβιβαζόμαστε σε μια υποτιθέμενη ευτυχία που προσδιορίζεται από την οικογένεια ή το κοινωνικό σύνολο και προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε καλά. Φοβόμαστε να ομολογήσουμε, καταρχάς στον ίδιο μας τον εαυτό ότι δεν είμαστε ευτυχισμένοι, γιατί αυτό θα μας έκανε να μην είμαστε σωστοί και καθώς πρέπει.
Ενώ άλλοτε, προσδίδουμε σε ανθρώπους και καταστάσεις ιδιότητες και στοιχεία, που πιστεύουμε ότι μας κάνουν ευτυχισμένους και μετά απογοητευόμαστε που αυτοί οι άνθρωποι ή οι καταστάσεις δεν πληρούν τις ιδιότητες και στοιχεία που τους έχουμε δώσει. Για παράδειγμα ένα 'καλό' παιδί για σύντροφος, μια 'καλή' δουλειά, ένα ΄καλό' όνομα, κτλ.
Ενίοτε, βασίζουμε εξ ολοκλήρου την ευτυχία μας στους άλλους, στις συνθήκες και στις συγκυρίες. Τότε αντί να απολαύσουμε την ευτυχία μας, φοβόμαστε μην τυχόν και κάνουμε κάτι αντίθετο από αυτό που νομίζουμε ότι οι άλλοι θέλουν από εμάς, και έτσι τους χάσουμε από κοντά μας ή αλλάξουν οι συνθήκες και οι καταστάσεις, οπότε και θα χάσουμε την 'φανταστική' ευτυχία μας.
Συχνότατα δε, έχουμε ταυτίσει την ευτυχία με την επιτυχία. Έχουμε μεγαλώσει με δεδομένο ότι για να έχουμε κάτι που θέλουμε, πρέπει να κάνουμε κάτι που δεν θέλουμε. Για να βγάλεις χρήματα, πρέπει να εξοντωθείς στη δουλειά (που δεν θες) ή να 'πατήσεις επί πτωμάτων' (που επίσης δεν θες).
Πόσο φόβο κρύβει η ευτυχία!
Αλλά και πόση χαρά η δυστυχία!
Έχετε παρατηρήσει με τι ενθουσιασμό και περηφάνεια μιλούν κάποιοι για τη δυστυχία τους; Πώς προσδιορίζονται μέσα από τα προβλήματά τους και τη μιζέρια τους; Πώς τα χρησιμοποιούν για να τραβήξουν την προσοχή των γύρω τους ή για να έχει αξία η ζωή τους; Και δεν φτάνει αυτό, μερικοί συναγωνίζονται κιόλας ποιος έχει τα μεγαλύτερα προβλήματα: «ναι αλλά, σαν τη δική μου περίπτωση...δεν υπάρχει».
Έχουμε συνδυάσει τη δυστυχία με την καλοσύνη. Σε πολλούς υπάρχει καταγεγραμμένη μέσα τους η εξίσωση 'υποφέρω=είμαι καλός άνθρωπος'. Πολλές φορές λοιπόν, προτιμάμε να υποφέρουμε, γιατί έτσι είμαστε καλοί, άρα αποδεκτοί. Προτιμάμε να υποφέρουμε ώστε να αξίζουμε την ευτυχία που κυνηγάμε, γιατί αλλιώς πιστεύουμε ότι δεν την αξίζουμε.
Άλλες πάλι φορές, δεν θέλουμε να βγούμε από τη δυστυχία, γιατί έτσι θα χάσουμε από κοντά μας αυτούς που μας προσέχουν, που μας νοιάζονται, που μας συμπονούν ή που θεωρούν τους εαυτούς τους υπεύθυνους για τη δυστυχία μας.
Και βέβαια, πολύ συχνά δεν βγαίνουμε από τη δυστυχία και μιζέρια μας, γιατί μας είναι γνώριμη κατάσταση. Μας φοβίζει το άγνωστο. Μας ξεβολεύει η ευτυχία. Είμαστε άνετοι στη δυστυχία μας.
Μιλάμε πολύ πιο εύκολα για την δυστυχία μας παρά για την ευτυχία μας, γιατί φοβόμαστε κιόλας μην και 'ματιαστούμε'.
Πολλές επίσης φορές παραμένουμε δυστυχισμένοι για να αποφύγουμε τη δυστυχία! Δηλαδή, εστιαζόμαστε σε κάποια διαχειρίσιμα προβλήματά μας και τα μεγαλοποιούμε, ώστε να μας διατηρούν απασχολημένους και έτσι να αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε τα αληθινά μας προβλήματα τα οποία μας πονούν.
Ενώ άλλες πάλι φορές προτιμάμε να έχουμε δίκιο και να επαληθευτούμε για όσα πιστεύουμε και λέμε, παρά να είμαστε ευτυχισμένοι, «Είδες που στα έλεγα εγώ; Αυτά δεν είναι για μας. Εμείς δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τα προβλήματά μας».
Και βέβαια, πολύ εύκολα μπορούμε να αναγνωρίσουμε όλα αυτά στους άλλους και όχι στον εαυτό μας. Δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε πώς είναι δυνατόν εμείς οι ίδιοι να μπλοκάρουμε την ευτυχία μας ενώ παράλληλα την επιζητούμε.
Και το κυνήγι της ευτυχίας συνεχίζεται...
Και δεν έχουμε καταλάβει ότι η ευτυχία είναι προσωπική μας υπόθεση.
Η ευτυχία δεν είναι κάτι που υπάρχει τριγύρω και το βρίσκουμε. Δεν είναι κάτι ξεχωριστό από εμάς. Η ευτυχία δεν είναι ένας στόχος ή ένα έπαθλο. Δεν είναι κάποιο σημείο στο οποίο φτάνουμε, κάποτε.
Η ευτυχία βρίσκεται μέσα μας, είμαστε ΕΜΕΙΣ, την κάθε στιγμή.
Βιώνουμε την ευτυχία, όσο καλύτερα γνωρίζουμε τον εαυτό μας και όσο περισσότερο είμαστε συμφιλιωμένοι μαζί του.
Είμαστε ευτυχισμένοι όταν είμαστε αυθεντικοί, όταν ακολουθούμε την εσωτερική μας καθοδήγηση. Όταν είμαστε ελεύθεροι από αρνητικό προγραμματισμό, άχρηστες πεποιθήσεις, μπλοκαρίσματα, προσκολλήσεις, φόβους, περιοριστική συμπεριφορά και στάση ζωής.
Είμαστε ευτυχισμένοι όταν καταφέρουμε να συγχωρέσουμε τους άλλους και τον εαυτό μας, όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να χαρεί, όταν είμαστε ευγνώμονες, όταν αφεθούμε στην ροή. Στην ροή της ίδιας μας της Ύπαρξης.
Κι αν αυτή τη στιγμή, λέτε από μέσα σας «Καλά όλα αυτά, αλλά πού να 'ξέρες τι περνάω εγώ», τότε αναρωτηθείτε: Χαίρομαι μέσα από τη δυστυχία μου, φοβάμαι τη χαρά μου... ή και τα δυο;
Εύη ΖΟΥΡΟΥΔΗ