Για εμάς τους 'ψαγμένους'...

Τι έγινε βρε παιδιά;

Όλοι γίναμε ειδικοί, γνώστες και παντογνώστες, συμβουλάτορες και σούπερ πνευματικοί και υπερ-σούπερ θετικοί και αισιόδοξοι και παντοδύναμοι και 'δεν μας σταματάει τίποτα' και 'όλα τα μπορώ' και 'εγώ είμαι ο εαυτός μου';

Ώπα!!!

Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε πνευματικοί. Είμαστε το πνεύμα μας και η ψυχή μας και έχουμε γεννηθεί εδώ στη Γη για να ζήσουμε σαν ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Με σάρκα και οστά, με μυαλό και με καρδιά.

Και το ζητούμενο κι ιδανικό είναι να είμαστε συνδεδεμένοι και συντονισμένοι με το πνεύμα μας και την ψυχή μας. Να είμαστε ένα.

Για να γίνει αυτό χρειάζεται να ζούμε με Αγάπη, Αλήθεια, Ήθος, Ακεραιότητα, Συνέπεια, Ταπεινότητα, Ελευθερία και πλήθος άλλων αρετών.

Και για να γίνει κι αυτό χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε όλα τα 'προγράμματα', τους ρόλους, το 'Εγώ', τις πεποιθήσεις, τους μηχανισμούς που 'κουβαλάμε', 'κληρονομούμε' ή δημιουργούμε από την αρχή της ζωής μας.

Και όλα αυτά, όχι να τα αρνούμαστε, όχι να τα ακυρώνουμε ώστε να είμαστε σωστοί και καλοί και 'ψαγμένοι' αλλά να τα δεχτούμε ώστε να καταλάβουμε γιατί μας συμβαίνουν κάποια γεγονότα, γιατί βιώνουμε κάποιες καταστάσεις, γιατί νιώθουμε αυτά που νιώθουμε, σκεφτόμαστε αυτά που σκεφτόμαστε και κάνουμε αυτά που κάνουμε.

Όταν όλα αυτά τα αναγνωρίζουμε και δεχόμαστε όλες τις πλευρές, εκδοχές και 'κομμάτια' του εαυτού μας, τότε κάνουμε πιο συνειδητές επιλογές,

Όχι ότι δεν κάνουμε λάθη. Κάνουμε και παρακάνουμε.

Όχι ότι γινόμαστε σούπερ ήρωες. Είμαστε ΑΠΛΟΙ, ΝΟΡΜΑΛ άνθρωποι.

Απλώς κατανοούμε.

'Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά'… Το να λέμε αερολογίες, να παριστάνουμε τους ήρεμους, τους 'πάντα-όλα-καλά-μου-πάνε-επειδή-κάνω-θετικές-δηλώσεις', τους υπεράνω, τους 'τα γνωρίζω όλα' ενώ μέσα μας γίνεται 'του πανικού' και 'του χαμού', δεν μας καθιστά ψαγμένους.

Θέλει πολύ σκάψιμο, πολλή 'δουλειά' με τον εαυτό μας για να είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

'Η δουλειά κάνει τους άντρες, το πηλοφόρι, το μυστρί' που λέει και το τραγούδι και όχι η παπαγαλία και η ξεπατικωτούρα. Μάθαμε τι 'φοριέται' και τι 'έχει πέραση' και το κάναμε μόδα.

Εμ, δεν είναι έτσι η αναζήτηση της αλήθειας μας και κυρίως η ΕΥΘΥΝΗ της καθοδήγησης άλλων ανθρώπων.

Για να το κάνεις αυτό χρειάζεται πρώτα να έχεις 'ξεγυμνώσει' εντελώς τον εαυτό σου.

Να είσαι ΤΑΠΕΙΝΟΣ.

Να είσαι συνεπής και ακέραιος: αυτά που λες να τα κάνεις πρώτα εσύ.

Να δέχεσαι τους άλλους για αυτό που είναι και να μην διακρίνεις τους 'πεζούς' από τους 'κεφαλαίους'.

Να γελάς με τον εαυτό σου.

Να αγαπάς κάθε πλάσμα γύρω σου.

Να δέχεσαι την ανθρώπινη φύση των ανθρώπων.

Να ενώνεις το μυαλό με την καρδιά.

Να λες ΑΛΗΘΕΙΕΣ στον εαυτό σου.

Πονάει αυτό!!!!!!! Πολύ!!!!!!!!

Αλλά αυτό είναι ΑΓΑΠΗ ΕΑΥΤΟΥ και όλου του ΚΟΣΜΟΥ.

Όχι το πιπίλισμα της καραμελίτσας: 'Αγαπώ τον εαυτό και τον αποδέχομαι' και 'Είμαι ο εαυτός μου και δεν μετανιώνω για τίποτα'

Πρώτα απ' όλα, χρειάζεται να τον βρεις αυτόν τον εαυτό!!!!

Αλλά για να τον βρεις, χρειάζεται να ξεκινήσεις από αυτό το σημείο που είσαι τώρα.

Αν δεν βάλεις σημείο εκκίνησης, το GPS δεν μπορεί να σου δώσει οδηγίες για να φτάσεις στον προορισμό σου.

Και αυτό το 'σημείο εκκίνησης' είναι που μας πονάει και το προσπερνάμε, γιατί δεν αντέχουμε να δεχτούμε αυτό που είμαστε (καθώς πάντα βαθιά μέσα μας ξέρουμε την αλήθεια), γιατί θέλουμε πάντα να είμαστε οι σωστοί.

Βιαζόμαστε να φτάσουμε στον προορισμό αλλά δυστυχώς με λάθος οδηγίες, γιατί έχουμε 'παραποιήσει' το σημείο εκκίνησης.

Αυτό που είμαστε, δηλαδή.

Το σημείο μηδέν (οι μαθητές μου ξέρουν 😉).

Το απλό και ξεκάθαρο ΕΙΜΑΙ.

Ό,τι κι αν είναι αυτό το Είμαι.

Μόλις το δεχτούμε, τότε αρχίζει η Εξέλιξη.

…

Τι γίνεται βρε παιδιά θα ψάξουμε την Αλήθεια μας επιτέλους ή θα παριστάνουμε τους 'ψαγμένους';

Εύη Ζουρούδη

⚜️