en-Μάθημα Ζωής 1

Από μικρή τηρούσα τις Οδηγίες των μεγαλύτερών μου. Της μαμάς μου, του μπαμπά μου, των δασκάλων μου. Τους εμπιστευόμουν. Σε γενικές γραμμές, μου βγήκε σε καλό. Μέσα στην ασφάλεια του 'κάτι-ξέρουν-παραπάνω-από-μένα', μπόρεσα να μάθω παραπάνω, μερικές φορές να αποφύγω κακοτοπιές, να εξελιχθώ, να σκέφτομαι και να μπορώ να διακρίνω τελικά ποιες οδηγίες είναι σωστές, ποιες όχι, ποιους να ακούω και ποιους να εμπιστεύομαι.

Πάντα από μικρή, τηρούσα τους Κανόνες. Για κάποιο λόγο υπήρχαν. Σεβόμουν πάντα το «Απαγορεύεται- SOS- Κίνδυνος», το «Δεν επιτρέπεται ...(π.χ. η είσοδος)» και το «Διατηρείτε... (π.χ. το χώρο καθαρό)».

Πολλά, από τα μεγαλύτερα μαθήματα της ζωή μου, τα έχω πάρει όταν πήγαινα Α' λυκείου. Γιατί ενώ ήμουν «το καλό παιδί» και δεν με είχε ποτέ μαλώσει κανείς, η κ. Φρ. υπήρξε για μένα μεγάλη ΔΑΣΚΑΛΑ. Με μάλωσε δυο φορές.

Θυμάμαι την πρώτη...

Ήμουν απουσιολόγος και μαζί με το απουσιολόγιο στην αρχή της σχολικής χρονιάς, η κ. Φρ.- υπεύθυνη καθηγήτρια-φιλόλογος του τμήματός μου, μου παρέδωσε ένα μικρό βιβλιαράκι, λίγων σελίδων, που ήταν ο Κανονισμός της Τάξης, τον οποίο έπρεπε να διαβάσω στους συμμαθητές μου, σε κάποιο 'κενό' μας.

Απ' ό,τι φαντάζεται κανείς, σε κανένα κενό μας, κανένας συμμαθητής μου δεν έμενε μέσα στην τάξη ή κι αν έμενε σιγά μην ήθελε να ακούσει εμένα να διαβάζω τον Κανονισμό.

Εγώ με σιγανή φωνή:

-Βρε παιδιά, ελάτε να σας διαβάσω τον Κανονισμό.

Κανείς!

Και πέρασαν μέρες, βδομάδες, μήνες. Ξεχασμένος ο Κανονισμός κι από μένα και απ' όλους. Παρατημένος σε μια θήκη της τσάντας μου. Και... ω ναι! Φεβρουάριο μήνα, τον θυμάται η κ. Φρ.

      - Ζουρούδη, διάβασες τον Κανονισμό στους συμμαθητές σου;

- Όχι, Κυρία. Προσπάθησα πολλές φορές, αλλά δεν ήθελαν. Δεν με άκουγαν.

- Γιατί; (με αυστηρότατο ύφος)

- Γιατί στα 'κενά', Κυρία, δεν έμενε κανείς στην τάξη, για να τον διαβάσω.

- Κι εσύ, τι έκανες Ζουρούδη; (ακόμα πιο αυστηρό ύφος)

Εγώ, σοκαρισμένη που ένιωθα ότι είμαι υπόλογη, ότι έχω κάνει λάθος, ότι έχω παρατυπήσει. Αμήχανη και καταντροπιασμένη.

Από τον τόνο της φωνής της ένιωθα ότι με μάλωνε. Δεν με είχαν ξαναμαλώσει ποτέ. Εμένα το καλό παιδί! (μεταξύ μας... ΤΟ σπασικλάκι!)

Με τρεμάμενη φωνή, προσπαθώ να με δικαιολογήσω:

- Μα Κυρία, πώς να τον διαβάσω αφού δεν ήταν κανείς μέσα στην τάξη;

- Κανείς;

- Ένα-δυο παιδιά μόνο, Κυρία.

- Αυτό δεν είναι 'Κανείς', Ζουρούδη.

-Όφειλες να τον διαβάσεις για ένα-δυο παιδιά. Ακόμη κι αν δεν σε άκουγαν. Όφειλες να τον διαβάσεις ακόμη κι αν δεν ήταν κανείς στην τάξη. Στον αέρα. ΕΣΥ όφειλες να κάνεις αυτό που είσαι υπεύθυνη να κάνεις. Το τι κάνουν οι άλλοι, είναι δικό τους θέμα. ΕΣΥ όφειλες να είσαι συνεπής με την υποχρέωση που ανέλαβες. ΕΣΥ είσαι υπεύθυνη τώρα αν δεν τηρηθεί ο Κανονισμός. Δεν τον έχεις διαβάσει. Δεν έχεις ενημερώσει τους συμμαθητές σου.

- Κατάλαβες, Ζουρούδη; ΕΣΥ!

- Κατάλαβα, Κυρία.

Και κλάμα, εγώ...

Αλλά, κατάλαβα.

Από τότε, ακόμη και στην έρημο να οδηγήσω, θα βγάλω φλας για να στρίψω.

Ευχαριστώ κ. Φρ που με διδάξατε την ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ και τη ΣΥΝΕΠΕΙΑ.